Willem, Krista, Marike en Karlina twee dagen in Chontaca

Zo. We hebben de twee dagen op het platteland overleefd! Ik zat met Krista en Marike in groepje twee onder leiding van Karlina uit Nieuw Zeeland. Wij gingen met José en Gladys van Solid naar Chontaca, een dorpje op anderhalf uur rijden van Ayacucho op 3500 meter hoogte.

Na het ontbijt van soep met droge aardappelen werden we voorgesteld aan Señor Raul, de voorzitter van het dorp. We mochten zijn veld gaan inzaaien met Haba, een soort tuinbonen. Twee bij elkaar twee voet uit elkaar. Niet al te moeilijk, de blik op oneindig en doorwerken. We mochten ook nog met een schoffel de bonen bedekken, maar de schoffels waren gemaakt voor kleine Peruanen dus onze ruggen hadden nogal wat te lijden. De lunch werd gebracht en we hebben ervan genoten. Aardappelprutje met spaghetti en vlees; klinkt misschien niet bijzonder, maar het was een van de lekkerste maaltjes die ik deze trip heb gehad. De bonen raakten op en het veld was nog niet af, maar op de vraag of hij dan morgen verder zou gaan, antwoordde Raul dat dat niet kon. Het bleek dat de maan stervende was (er was een nieuwe maan op komst) en dat men dan vijf dagen niet mag zaaien. Een overblijfsel van de vele gebruiken van de Inca's.

Daarna terug naar het dorp om te helpen bij het bouwen van een cocina mejorada; de verbeterde keuken. Ik zal er niet te diep op ingaan, gezien het vorige blogbericht, maar ik vond het heerlijk om met modder te kunnen gooien. Aan het einde van de middag zat iedereen van top tot teen onder. Het keukengebouwtje was nog niet afgebouwd, met als gevolg dat we lekker in de open lucht aan de straatkant stonden te klussen. Daardoor kwam de hele buurt toelopen om te kijken wat de gringo's aan het doen waren; iedereen bemoeide zich ermee en wist hoe het beter kon. De vrouwen uit de buurt waren heel erg jaloers op het perfect werkende keukentje en wilden er prompt zelf ook een. Een schoolvoorbeeld van hoe Solid OPD werkt; mond op mond reclame is effectief, gratis en zo verbetert de levensstandaard langzaam maar zeker.

Het avondeten was soep met aardappelen. We mochten op matrassen in het verblijf van de Solid veldwerkers slapen, vrij luxe. Alleen jammer van de honden. En de auto's. En de haan.

Half zes op, voor het ontbijt de koeien melken. Niet zoals eerder in de week met machines, maar gewoon ouderwets met de hand; een emmertje tussen de knieën en flink knijpen. Natuurlijk bakten we er niets van, tot hilariteit van de boer en zijn vrouw. Die laatste liet het eruitzien alsof het niets was, de emmers werden met liters verse melk gevuld. Vervolgens ontbijt; wederom soep met droge aardappelen.

Bij het volgende huisbezoek werd er nog een keukentje gebouwd. Het dak was zo ongelooflijk vies en aangekoekt met roet, dat je je de nood van zo'n cocina mejorada goed kunt voorstellen. Om de duisternis in de keukentjes te bestrijden (vaak geen raampjes) werden er hele simpele daklichtjes geplaatst. Dakpan eruit, een fles gevuld met water en een beetje chloor gemonteerd in een stuk dakijzer erin en voilà; licht! Lunch: jawel, soep met droge aardappelen. In de middag viel bij ons het eerste (gelukkig enige) slachtoffer. Krista had toch wat last van de hoogte en er werd in overleg besloten dat ze beter terug naar Ayacucho kon gaan onder begeleiding van Marike. Zeer geëmotioneerd nam ze afscheid want ze wilde de families liever niet niet in de steek laten, maar je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Nadat het keukentje was afgemaakt moest er bij een van de buren ook nog een keukentje afgemaakt worden. Toen ook deze klus geklaard was, waren we al bijna klaar om naar bed te gaan. Maar eerst waren we nog hooggeëerde gasten bij een gezin met 5 kinderen. Superlieve mensen die alles van ons wilden weten; hoeveel soorten aardappelen we in Nederland hebben, of we ook quinoa kweken, wat onze traditionele maaltijden zijn, hoeveel een ticket naar Nederland kost en nog veel meer. Dit alles onder genot van, je raadt het al, soep met droge aardappelen. Met nog een lading quinoa op zak werden we naar bed gestuurd. Moe en tevreden zijn we in een diepe slaap gevallen. 

Ik wil nog heel even de medewerkers van Solid prijzen op hun inzet en doorzettingsvermogen. Gladys en José zijn keiharde werkers en weten echt niet van ophouden. Door hun kennis van het land en de taal kunnen zij echt een vertrouwensrelatie opbouwen met de mensen in het veld. Met zulke mensen in je organisatie kun je echt heel veel gedaan krijgen. 

Gelukkig dat bij aankomst in Ayacucho het water wegviel net nadat ik een douche heb kunnen nemen. Heerlijk.

Willem, Krista, Marike en Karlina