De eerste echte dag

Na een halve dag met een grote witte vogel hoog in de lucht over zout, water en hemeltergende bergen. Dan Lima, een stad die aan de Pacific lange drukke dagen slijt en zucht onder de autogassen. We zien in een veel te snelle taxi een reuzenhoge stenen Madonna die haar grijze handen uitnodigend voor zich uitsteekt. En daarna het bed in voor een te korte nacht met stramme spieren en vroeg opstaan.

Een korte vlucht om de donderdag open te geeuwen in de buik van een stalen condor, over de Andes die zich als een gigantisch en chaotisch lint in de kleuren van Rembrandt en Permeke over dit continent uitspreidt. 

In Ayacucho eindelijk lucht voor onze getergde longen en een stad op mensenmaat. Via via naar Via Via, onze nieuwe heimat voor een week. Wat douchewater als vloeibare zalf over onze hoofden en schouders, dan bij Solid die vastberaden stem van Roeland: menselijke woorden over hoe zij de boeren hier meer dan een duw in de rug geven. Ik noeñ dat ñoed en wilskracht en een haast tatsbaar spoor van humaniame.

Bij zijn vrouw Karin en Dia in de namiddag de jonge moeders, de pijn in hun ogen na gezeld en onverwacht, de zucht van de breidende moeders de kwieke kindjes als speelgoed voor onze ogen en geest.

Buiten, onder de gulle Inca-zon samen met de kinderen wat bloemen aan de aarde schenken of schilderen op de muur, een dubbelfeest van kleuren.

Wij zijn moe
Wij voelen ons heel erg goed