San Miguel 2996 m.
23 oktober 2014 - San Miguel, Peru
San Miguel 2996 m.
Toen ik tijdens het ontbijt even nakeek waar we vandaag heen zouden gaan, keek ik het plannetje van google maps verwonderd aan. We zouden 1:09 uur rijden over 78 km door de Andes. Ik drink mijn kop koffie leeg, loop nog even naar mijn kamer en tref nog even de laatste voorbereidingen zodat ik om 9 uur gepakt en gezakt klaar sta voor de ViaVia. Carlos komt ons tegemoet zegt even "hola" en steekt ons in een busje samen met onze vrienden die ook naar San Miguel moeten : voor hun inleef moment met de lokale boeren uit de Andes.
Langs een kronkelende weg verlaten we onze thuishaven in Ayacucho en merkte al heel snel op dat de rit er ééntje met heel veel plezier zou worden. Martijn had "toevallig" een USB-stick bij zich zodat we de lokale radio even hebben geruild voor Hollandse hoempapa muziek met een vleugje nostalgische happy hardcore en het betere werk van de jaren 90 tot nu. Wat was het wel even opkijken als Hector, de chauffeur, ons toch even vertelde dat we voor 3 uur in dat busje zouden zitten. Maar daar zaten we echt niet mee in. Na ongeveer een uurtje rijden verdween het busje op de bergflank in de wolken op een hoogte van 3800 m. De weg bleef in de stijgende lijn doorgaan maar op 4171 m. bereiken we voor ons het hoogste punt. Iedereen werd de hoogte wel gewaar. Tijdens de afdaling passeren we mooie uitzichten die het fotograferen waard zijn.
In het kleine bergdorp Tomba hebben we heel even halt gehouden zodat we even de benen konden streken en genieten van een sanitaire interventie. Het dorp heeft een knus dorpspleintje en iedereen loopt hier heel gemoedelijk rond. We zetten koers naar San Miguel. Nog ongeveer een klein half uurtje rijden, normaal. Maar door een banale wegversperring hebben we het asfaltpad achter ons moeten laten en de weg verder zetten via een zeer hobbelig zandweggetje.
11:55 uur. We komen aan op een pleintje met als hoogte 2677m. We worden opgewacht door Felix, Rosa en Carina. Het drietal werkt al enkele jaren voor renOva. We worden uitgenodigd om even een kijkje te nemen in de lokale renOva winkel waar Juan de winkel uitbaat. Maar onze aanwezigheid is niet onopgemerkt voorbij gegaan. De lokale politiediensten hebben onze paspoorten opgevraagd via Felix. Waarom? Niemand weet het. We laden het busje in met wat voedingsmiddelen en kruipen samen met Rosa en Carina er terug in. Maar dan gebeurt er iets dat ik zelf eerst helemaal niet door had. Er lopen twee Peruviaanse dames over straat in mijn richting. Samen dragen ze een loodzware metalen tijl. De ene dame heeft een renOva-kleurig truitje aan. Ik loop hen tegemoet en vraag met veel gebaren of ik hen moet helpen dragen naar het busje. Maar ze begrijpen me niet. Ze tillen het lakentje op dat het eten bedeltje en gaven me een brood dat er onder zat. Ze vervolgde hun weg al lachend en sloegen de straat links in. Ik liep terug naar het busje en toen viel mijn frank. We hebben het brood, dat enkel in oktober en november gebakken wordt ter eren van Allerheiligen ben Allerzielen, gedeeld en zijn doorgereden naar de gezinnen die op ons zitten te wachten. Rosa is er me eentje. Ze heeft de 20 min. durende rit van alles vertelt. Zo leerde we even een heel klein beetje Quechua. "Alalau" = ik heb het koud en natuurlijk "Akakau" je raad het goed, betekend ik heb het warm.
Op een hoogte van 3037 m. hebben we afscheid genomen van onze vrienden samen met Carina. We zijn even mee een kijkje gaan nemen om te zien waar zij zouden logeren. Het ontvangst was hartelijk. Iedereen werd bestrooid met witte rozenblaadjes. Wij, Hedwig, Tamara en ikzelf, zitten iets lager. 2996 m. Ook wij werden als helden ontvangen. Witte rozenblaadjes, kussen en knuffels. We hebben onze bagage weggezet op de zolderkamer en zijn er meteen in gevlogen. Vuur aanmaken, aardappels en camotte wassen. Bakstenen versleuren, een zak cement die in een vochtige ruimte heeft gestaan een kruiwagen en bidons met water. We zouden voor de mensen een kookvuur maken.
Mengverhoudingen kennen ze niet. Maar OK, zij zijn het zo gewoon, waarom niet. Na een tijdje staan we vol ongeloof te kijken naar Rosa. We moeten toegeven dat het een ondernemende dame is. Ze weet van aanpakken.
Het is 15:25 en de keuken begint vorm te krijgen. Tamara en ik metsen lustig verder terwijl Hedwig het hele project digitaal vastlegt. Een uur later verschijnen Felix en Juan op het toneel en leggen ook nog even mee de laatste hand aan het kookfornuis met schouw. En de gastvrouw laat er geen gras over groeien. Onmiddellijk wordt er een vuur in aangestoken en staat een pot met water zachtjes te koken.
Tijd voor het avond diner. Dat hebben we wel verdiend. We zetten ons op plastiek stoeltjes en terwijl we rustig onze overheerlijke maaltijd eten met onze handen, is ieder van ons van het uitzicht aan het genieten. Weer-ga-loos! Hier en daar hoor je een hond, een kip scharrelen en dat terwijl op de achtergrond de radio Peruviaanse liederen speelt.
Yesenia, het kleine meisje, zit tussen ons drietjes te eten. Je ziet duidelijk dat ze enorm geniet van de maaltijd. Ze geeft zelfs haar vlees aan de oma die haar daarom hartelijk dankt. De zon zakt gemoedelijk achter de bergen en levert schilderachtige taferelen op. We kruipen met de de mensen van renOva en de oma Juana snel even op zolder zodat we onze bedden kunnen opmaken. Dit geeft ons ook de gelegenheid om een muts, buff, jas te nemen, want het is behoorlijk aan het afkoelen.
Iedereen staat ons onderaan de trap opnte wachten om afscheid te nemen. Er worden nog wat formele handjes geschud, kusjes uitgedeeld en de gebruikelijke groepsfoto genomen. Voor dat er nog maar iemand kin vertrekken was het tijd voor cadeautjes. Ondertussen was ook de opa, Marcellino toegekomen. Hij kwam van zijn werk uit een ander dorp. Yesenia was door het dolle heen. Juana en Marcellino wisten niet waar ze het hadden. Wat ons wel is opgevallen, is dat cadeautjes open maken geen gewoonte is. Carina is komen helpen want anders was de verpakking er nooit af gehaald.
De dag heeft voor mij heel veel betekend. Gewoon omdat we iets effectief hebben verwezenlijkt voor de mensen. Dit was de perfecte dag voor een inleefreis. Je gewoon de vraag stellen "Wat kan ik doen om het leven van deze mensen te verbeteren?" En dan gewoon je plan uitvoeren. En zo merk je dat geluk in een heel klein hoekje zit.
Deze mensen zijn ons eeuwig dankbaar. Maar wij hen ook, om dit te mogen meemaken.
Ik dank iedereen.
Wim
Toen ik tijdens het ontbijt even nakeek waar we vandaag heen zouden gaan, keek ik het plannetje van google maps verwonderd aan. We zouden 1:09 uur rijden over 78 km door de Andes. Ik drink mijn kop koffie leeg, loop nog even naar mijn kamer en tref nog even de laatste voorbereidingen zodat ik om 9 uur gepakt en gezakt klaar sta voor de ViaVia. Carlos komt ons tegemoet zegt even "hola" en steekt ons in een busje samen met onze vrienden die ook naar San Miguel moeten : voor hun inleef moment met de lokale boeren uit de Andes.
Langs een kronkelende weg verlaten we onze thuishaven in Ayacucho en merkte al heel snel op dat de rit er ééntje met heel veel plezier zou worden. Martijn had "toevallig" een USB-stick bij zich zodat we de lokale radio even hebben geruild voor Hollandse hoempapa muziek met een vleugje nostalgische happy hardcore en het betere werk van de jaren 90 tot nu. Wat was het wel even opkijken als Hector, de chauffeur, ons toch even vertelde dat we voor 3 uur in dat busje zouden zitten. Maar daar zaten we echt niet mee in. Na ongeveer een uurtje rijden verdween het busje op de bergflank in de wolken op een hoogte van 3800 m. De weg bleef in de stijgende lijn doorgaan maar op 4171 m. bereiken we voor ons het hoogste punt. Iedereen werd de hoogte wel gewaar. Tijdens de afdaling passeren we mooie uitzichten die het fotograferen waard zijn.
In het kleine bergdorp Tomba hebben we heel even halt gehouden zodat we even de benen konden streken en genieten van een sanitaire interventie. Het dorp heeft een knus dorpspleintje en iedereen loopt hier heel gemoedelijk rond. We zetten koers naar San Miguel. Nog ongeveer een klein half uurtje rijden, normaal. Maar door een banale wegversperring hebben we het asfaltpad achter ons moeten laten en de weg verder zetten via een zeer hobbelig zandweggetje.
11:55 uur. We komen aan op een pleintje met als hoogte 2677m. We worden opgewacht door Felix, Rosa en Carina. Het drietal werkt al enkele jaren voor renOva. We worden uitgenodigd om even een kijkje te nemen in de lokale renOva winkel waar Juan de winkel uitbaat. Maar onze aanwezigheid is niet onopgemerkt voorbij gegaan. De lokale politiediensten hebben onze paspoorten opgevraagd via Felix. Waarom? Niemand weet het. We laden het busje in met wat voedingsmiddelen en kruipen samen met Rosa en Carina er terug in. Maar dan gebeurt er iets dat ik zelf eerst helemaal niet door had. Er lopen twee Peruviaanse dames over straat in mijn richting. Samen dragen ze een loodzware metalen tijl. De ene dame heeft een renOva-kleurig truitje aan. Ik loop hen tegemoet en vraag met veel gebaren of ik hen moet helpen dragen naar het busje. Maar ze begrijpen me niet. Ze tillen het lakentje op dat het eten bedeltje en gaven me een brood dat er onder zat. Ze vervolgde hun weg al lachend en sloegen de straat links in. Ik liep terug naar het busje en toen viel mijn frank. We hebben het brood, dat enkel in oktober en november gebakken wordt ter eren van Allerheiligen ben Allerzielen, gedeeld en zijn doorgereden naar de gezinnen die op ons zitten te wachten. Rosa is er me eentje. Ze heeft de 20 min. durende rit van alles vertelt. Zo leerde we even een heel klein beetje Quechua. "Alalau" = ik heb het koud en natuurlijk "Akakau" je raad het goed, betekend ik heb het warm.
Op een hoogte van 3037 m. hebben we afscheid genomen van onze vrienden samen met Carina. We zijn even mee een kijkje gaan nemen om te zien waar zij zouden logeren. Het ontvangst was hartelijk. Iedereen werd bestrooid met witte rozenblaadjes. Wij, Hedwig, Tamara en ikzelf, zitten iets lager. 2996 m. Ook wij werden als helden ontvangen. Witte rozenblaadjes, kussen en knuffels. We hebben onze bagage weggezet op de zolderkamer en zijn er meteen in gevlogen. Vuur aanmaken, aardappels en camotte wassen. Bakstenen versleuren, een zak cement die in een vochtige ruimte heeft gestaan een kruiwagen en bidons met water. We zouden voor de mensen een kookvuur maken.
Mengverhoudingen kennen ze niet. Maar OK, zij zijn het zo gewoon, waarom niet. Na een tijdje staan we vol ongeloof te kijken naar Rosa. We moeten toegeven dat het een ondernemende dame is. Ze weet van aanpakken.
Het is 15:25 en de keuken begint vorm te krijgen. Tamara en ik metsen lustig verder terwijl Hedwig het hele project digitaal vastlegt. Een uur later verschijnen Felix en Juan op het toneel en leggen ook nog even mee de laatste hand aan het kookfornuis met schouw. En de gastvrouw laat er geen gras over groeien. Onmiddellijk wordt er een vuur in aangestoken en staat een pot met water zachtjes te koken.
Tijd voor het avond diner. Dat hebben we wel verdiend. We zetten ons op plastiek stoeltjes en terwijl we rustig onze overheerlijke maaltijd eten met onze handen, is ieder van ons van het uitzicht aan het genieten. Weer-ga-loos! Hier en daar hoor je een hond, een kip scharrelen en dat terwijl op de achtergrond de radio Peruviaanse liederen speelt.
Yesenia, het kleine meisje, zit tussen ons drietjes te eten. Je ziet duidelijk dat ze enorm geniet van de maaltijd. Ze geeft zelfs haar vlees aan de oma die haar daarom hartelijk dankt. De zon zakt gemoedelijk achter de bergen en levert schilderachtige taferelen op. We kruipen met de de mensen van renOva en de oma Juana snel even op zolder zodat we onze bedden kunnen opmaken. Dit geeft ons ook de gelegenheid om een muts, buff, jas te nemen, want het is behoorlijk aan het afkoelen.
Iedereen staat ons onderaan de trap opnte wachten om afscheid te nemen. Er worden nog wat formele handjes geschud, kusjes uitgedeeld en de gebruikelijke groepsfoto genomen. Voor dat er nog maar iemand kin vertrekken was het tijd voor cadeautjes. Ondertussen was ook de opa, Marcellino toegekomen. Hij kwam van zijn werk uit een ander dorp. Yesenia was door het dolle heen. Juana en Marcellino wisten niet waar ze het hadden. Wat ons wel is opgevallen, is dat cadeautjes open maken geen gewoonte is. Carina is komen helpen want anders was de verpakking er nooit af gehaald.
De dag heeft voor mij heel veel betekend. Gewoon omdat we iets effectief hebben verwezenlijkt voor de mensen. Dit was de perfecte dag voor een inleefreis. Je gewoon de vraag stellen "Wat kan ik doen om het leven van deze mensen te verbeteren?" En dan gewoon je plan uitvoeren. En zo merk je dat geluk in een heel klein hoekje zit.
Deze mensen zijn ons eeuwig dankbaar. Maar wij hen ook, om dit te mogen meemaken.
Ik dank iedereen.
Wim
