Een nacht in de hoogte!

Zaterdag was het dan zover, de dag van het familiebezoek in de bergen. Twee groepen vertrokken richting Huanta en twee groepen richting Chontaca naar de gezinnen die onder begeleiding staan van Renova. Het streven van Renova is om na twee jaar een Familia Saludable (gezonde familie) te zijn. Renova geeft gedurende twee jaar voorlichting om een fijn onderkomen te bouwen door voorlichting te geven over gezond drinkwater, gezonde en met name gevarieerde voeding door zelf groente te voorbouwen, hygiëne in de keuken door het opzetten van voorraadkasten en een koelkast, voorlichting over het telen van landbouwproducten en de familie te stimuleren om meer activiteiten samen te ondernemen.

¡Truchas frescas!  
Carlos en twee dames van Renova gingen mee naar Huanta. Na een rit van een uur of 2 kwamen we aan in de stad, waar we een gezin oppikten dat met ons mee zou rijden naar het bergdorpje. Van rijden kwam alleen niet veel, omdat het busje te zwaar beladen was voor het zanderige en steile pad omhoog. Daarom moesten we verder lopen. Na een uurtje lopen kwamen we aan in het op 3.165m hoog gelegen dorpje.

Na een hartelijk ontvangst bij de familie van de groep van Camille, Jerome & Chris, liepen we naar ons ‘eigen’ gezin. Ook daar werden we hartelijk ontvangen door vader Edgar (30), moeder Mercedes (22) en dochters Liz (5) en Zuli (1,5). De familie werd nog maar kort ondersteund door Renova, waardoor ze nog weinig technische verbeteringen hadden kunnen doorvoeren, maar ze hadden inmiddels wel een keuken apart van het slaapvertrek, leerden over hygiëne door onder andere het gebruik van wc-papier en gesloten boxen voor het keukenservies en leerden van elkaar te houden en liefdevol met de kinderen om te gaan.

Na een welkomstwoordje en een kijkje bij ons slaapvertrek, konden we meteen aan de slag. In de drie forelvijvers van de familie hebben we onze eigen lunch gevangen, bij het moestuintje van de andere familie sla en spinazie geoogst en de aardappelen gewassen. Op deze manier ontstaat er ook handel (en extra inkomen) binnen het dorp. Na deze voedzame lunch werd Philip aan het werk gezet: er moest een baňo (wc) worden gegraven/gebouwd. Samen met Edgar ging hij aan de slag en na de afwas hielpen ook Chetna, Wendy en Karina mee. Het was een zware klus, maar het resultaat mag er zijn en de familie is er erg mee geholpen, wederom vanwege de hygiëne. Na het voeren van het vee een wederom een voedzame maaltijd (soep), zijn we heerlijk onder de (alpaca)wol gegaan.

Om 4 uur stond de wekker, er moest weer forel worden gevangen voor de verkoop op de markt. Drie grote emmers vol vingen we met zijn allen en daarna gingen we, met beide groepen, op naar de markt. De andere familie verkocht bloemen, sla en spinazie. De markt was verspreid over een groot deel van de stad, overal waar je kwam was markt. Deze markt is elke zondag en hier kunnen de boeren hun waar verkopen, om inkomen te generen. Echte verkooptechnieken kennen ze niet, maar hier hebben Chetna en Philip bij geholpen door als volleerde verkopers klanten naar de stand te trekken. Toen we twee uur later vertrokken, was bijna alle vis verkocht!

Espinaca y la lechuga
Après une route pleine d embûches qui nous à directement mis en situation nous arrivons dans un petit village près de huanta. Accueilli comme des rois par des lancés de fleurs et des câlins chaleureux, nous avons pu ensuite découvrir le quotidien de cette famille. Le travail au potager, la découverte des cultures de truites dans des endroits magiques, le travail au champs, la chaleur du foyer familial nous a directement fait chaud au cœur. Le lever à 5h, pour se rendre au marché et vendre le fruit de notre travail fut le point final de cette expérience inoubliable. Nous avons eu la chance de découvrir une famille ou les enfants s entraident au quotidien, où l'union entre tous les membres nous remplissaient de bonheur.
Rencontrer cette famille ouvre les yeux sur notre manière de vivre, et nous a apporter plein de souvenirs et d images que nous n oublieront jamais.

Peruvian Way of Living
Na een bochtige tocht op een smal bergpad komen we aan in Conchata, de plek waar wij, Marjella, Ben en Vivian, de nacht zullen doorbrengen bij een lokale boerenfamilie. Nog geen 5 minuten binnen zijn we boontjes aan het doppen en wortels aan het snijden voor een  lokaal recept van quinoa soep. Het contact met de familie verloopt met name in het begin wat stroef. Buiten het feit om dat de voertaal Quecha is en niemand van ons dat spreekt zijn de Peruaanse mensen iets wat terughoudend en verlegen. Ik kan me ook wel voorstellen dat visite vanuit Europa een eer is, maar zeker ook spannend en onbekend. De kinderen komen al snel wat losser. We maakten jongleerballetjes, speelde met een chinees bordje, stapelden hout, deden de afwas, brachten de koeien naar de rivier en maakte vele foto’s die ze maar al te graag terug wilden zien. Op sommige momenten viel het stil, geen vervelende stilte, maar een stilte van bewustwording vanuit ons en een stilte vanuit de familie omdat ze het niet gewend zijn om veel met elkaar te spreken. De hoogst noodzakelijke dingen worden besproken, maar een leuk geamuseerd gesprek is er vaak niet bij. Opvallend is het feit dat ze zeer respectvol zijn en alles willen delen. De mensen zijn enorm gastvrij, ondanks de taalbarrière.

Quecha is geen Spaans
Veerle, Sigrid en Brian hadden het ware genoegen om bij een liefdevol en warm gezin terecht te komen. Bij aankomst leerden we elkaar eerst kennen. Het viel ons onmiddellijk op dat de taalbarrière groot was. De Padre familias en mamá spreken alleen Quechua. Dit is geen Spaans. Het lijkt er zelfs niet op. Deze taaldrempel geldt ook voor de neven die we gedurende de dag leerden kennen. Met zijn allen deden we ons uiterste best om elkaar te verstaan en dit viel bijzonder goed mee. Na de korte kennismaking werden we onmiddellijk aan het werk gezet. Veerle mocht koken met de vrouw des huizes terwijl Sigrid en Brian hout gingen stapelen. Brian kon er af en toe tussenuit muizen om te fotograferen maar het werk moest sowieso klaar zijn. We hebben ongelofelijke boeiende en innige ervaringen meegemaakt die bijna niet te beschrijven zijn op een blog. Toch zijn er dergelijke momenten die we met de wereld willen delen. Toen we de cadeautjes uitdeelden was de dankbaarheid immens groot, het was hartverwarmend. Kinderen speelden met hun sportief buitenspeelgoed, bellenblaas of creëerden een nieuwe melodie op hun kersvers mondmuziekje. Padre dronk de Belgische Duvel die hij opendeed met zijn tanden terwijl mamá genoot van Belgische pralines. Nog een speciale gebeurtenis was de volleybalwedstrijd tussen de Gringo’s en de locals. Een wedstrijd zonder net weliswaar, maar met wat inlevingsvermogen speelden we de wedstrijd van ons leven. We hebben de dag afgesloten met een mix van Peruviaanse dans en bewegingen der lage landen op hightech bluetoothmuziek. Voor we gingen slapen genoten we van de sterrenpracht die de Andes ons aanreikte om dan als een blok in slaap te vallen op een plaats die we voor altijd in ons hart zullen koesteren.