Een dag bij DIA

Dit was de dag waar we, met enige vlinders in onze buik, naar hadden uitgekeken: workshops geven aan de breisters, de jonge moeders en kinderen. Vlinders omdat we een praktische bijdragen mochten leveren èn omdat er ook een taal barriere te verwachten was. Dit was de spanning van het onbekende wat we absoluut niet uit te weg wilden gaan.

En bewapend met mijn fototoestel, video camera en niet-te-vergeten Polaroid camera, mocht ik alle workshops afgaan om te zien hoe het één-ieder afging. Wat een bofkont ben ik toch!

In de vroegte, na ons gezamenlijk ontbijt, zijn wij de warmte van de dag tegemoet gegaan. Lopend door de bruisende straten van Ayacucho, met menig voorbij razende auto’s en moto taxis, kwamen we na 15 minuten aan bij DIA. Een prachtig gekleurd “Bien Venidos” bord hing bij de ingang om ons te verwelkomen. De dag was begonnen!

Theresa nam ons in haar kantoor om de verwachtingen van de dag te bespreken. Dat wil zeggen, alle benodigdheden waren geregeld, maar de komst van de meiden zou hoogst waarschijnlijk niet erg punctueel zijn. Een zogenaamde Peru-tijd heerst hier, dus aankomst van een uurtje later dan de afgesproken tijd zou heel goed kunnen. We hebben ondertussen ook zelf de smaak te pakken van dit ritme, dus onze westerse mentaliteit achterlatend, zijn we vertrokken naar de aangewezen posten om de workshops te geven.

De vertraging heb ik met beide handen aangegrepen en heb mij begeven tussen de Manta breisters in de grote overdekte ruimte die doet denken aan een garage zonder deuren. De meeste vrouwen zien er traditioneel uit, met hun zwarte bolhoedjes en kleurige klederdracht. Een absolute vreugde voor een fotograaf! Deze dames breien enorm snel met hele zachte en dunne Alpaca wol. Ik ben al gauw foto’s gaan maken met de Polaroid om deze aan de breisters te geven, en tot mijn grote plezier was dit erg gewild. Al snel werd ik aan mijn mouw getrokken om ook een foto van “mij” te maken en voordat ik het wist zag ik mijn voorraadje Polaroid papier drastisch verminderen. Ik moest dus met een beetje beleid fotograferen anders zou ik veel dames teleurstellen! Ik ben dankbaar dat ik deze harde werksters een klein pleziertje heb kunnen doen door ze een portretfoto te overhandigen.

Mijn aandacht werd nu getrokken door een luid geroezemoes en gegiegel. Een klein eindje verder was Tamara een zelfverdedigings klas aan het geven aan de jonge dames van CAR, tiener moeders die bij DIA een veilige plek hebben gevonden. Met een tolk en sterke gebaren heeft Tamara de meiden de basis principes bijgebracht en ze die met elkaar laten oefenen. Aanvankelijk heel timide en schuw, kwamen ze steeds meer in hun kracht om de verschillende grepen uit te proberen. Het hoogtepunt was toen Tamara met de locale karate instructeur Omar een keelgreep met tuimel deed. Eerst lag ze onder, toen bovenop. Dat was toch wel heel gewaagd!

Terug naar de breisters had Dorine zich aan een lange tafel geplaatst. Zij was omringd door vrouwen die een prachtige vest konden leren maken om deze zelf te gaan verkopen. Was er een taal barriere? Jazeker, maar deze vrouwen zijn zo behendig dat zij al gauw de draad de pakken hadden. (Maar laten we onze trouwe tolk Winnie ook niet vergeten!). De voorbeelden werden verder uitgedeeld onder de andere werkende vrouwen, en vol bewondering keken ook zij naar de gebreide vest, gehaakte rozen en andere patronen.

De brei-dames van Manta moeten voldoen aan een heel strenge quality control voordat hun werk doorgestuurd wordt voor de verkoop. Ik denk dat dit betekent dat zij hele mooie extra producten kunnen gaan maken voor meer inkomsten.

Even de openlucht opzoekent, ben ik naar de nieuw aangelegde moestuin gegaan. Blootgesteld aan de hete zon, was Martijn met enkele kinderen de aarde aan het bewerken met pikhouwelen. Ja, zelfs die kleintjes konden met kracht de harde aarde los torren. Een goed irrigatie systeem was natuurlijk ook essentieel, dus men neme wat men heeft: een lege frisdrank fles en prik een tiental gaatjes in de bodem. Neem vervolgens een tuinslang, steek deze in de hals van de fles en je hebt: een uitstekende sproeier! Geniaal. De groenten zaadjes  werden voorzichting in de geultjes gezet, de omheining geplaats, en voila, heel wat geleerd en een mooi vooruitzicht op eigen teelt.

Ik begaf mij nu richting de Guarderia, de crèche die de kleintjes bezig houdt terwijl de moeders aan het werk zijn. Selma deed daar theatre met ze. Hoe ziet dat eruit? Heel veel zingende, springende, luidruchtige kindjes die o.a dieren nabootsten. Selma werd geholpen door twee enorm toegewijde docenten. Hoe liefdevol zij met deze kindjes omgaan is hartverwarmend.

Opzoek naar een beetje stilte, ben ik Wim gaan bezoeken. Hij had een mooi plekje in het DIA kantoor gekregen waar hij bezocht werd door verschillende groepen die hij ging leren 3-D kerstkaarten te maken. Voor de groep met kleinere kinderen was dit best nog een uitdaging, aangezien er ook heel wat knipwerk bij kwam kijken. Maar de mensen hier zijn ontzettend creatief en doen heel graag dit soort dingen. Wim hielp een klein jongetje de kaart kompleet te maken, en ondanks dat het ventje aan alles had meegeholpen, was hij vol verwondering hoe prachtig het eind resultaat was. Hij was super blij!

De middag was ondertussen flink gevorderd en mijn neus leidde me naar de keuken, alwaar Wouter aan het koken was. Samen met een groepje tienermoeders die begeleid worden door het EMMA programma, had hij verse kip en groenten gekocht wat nu getransformeerd moest worden tot een heerlijken en gezonde maaltijd. De dames waren flink verlegen, maar Wouter was vastberaden dat zij alles van het begin tot het einde moesten doen, dus aldoende opende ze zich een beetje. Het meswerk was nogal verontrustend dat ik er bijna niet naar durfde te kijken. Ik ben er toen maar tussen gesprongen om ze te laten zien dat  er ook nog een andere manier was om te snijden. Uiteindelijke kwam er  een prachtige schotel tervoorschijn met helaas wel wat harde aardappeltjes. Het was anders dan ze gewend waren, maar ze hebben mooi geparticipeerd. En ondanks dat deze meisjes zo jong zijn en zich graag aan het bekende hechten, is hun wereld toch een beetje groter geworden, denk ik.

Wat een mooie ervaringen mogen wij beleven met Solid en hun initiatieven. En hoe dankbaar ben ik dat ik mag leren van de kracht van deze Peruvianen. Dat is iets om mee te nemen naar onze westerse wereld.

Vreugde delen we,

Hedwig