Tussen tara en avocado`s

Na het vroege opstaan van de voorgaande dagen konden we weer eens uitslapen. Om 8 uur aan een groot bord vers fruit, een welkome afwisseling van de vele gebakken, gekookte en roereieren de afgelopen dagen.

Ismael, onze vaste chauffeur van de afgelopen dagen, stond klaar om ons langs de volgende projecten van Solid te rijden. Een uurtje met de auto bleek vandaag niet haalbaar. Waar de volledig in het oranje geklede dames van de afgezette wegen gister nog hun best moesten doen om de geaggiteerde buschauffeurs en automobilisten de toegang te blokkeren, vandaag was de aanwezigheid van Brigadier Sanchez voldoende. Niet alleen de weg maar ook onze reisleidster kon rekenen op de volledige bescherming van deze stoere mannen macho. Ze kon hem altijd bellen als ze `bescherming` nodig zou hebben. Helaas voor de Brigadier is hier tot op heden nog geen gebruik van gemaakt. Na een tweede blokkade, waar de frustratie van de ongeduldige chauffeurs op de claxons werd gebotvierd, en een korte stop in Huanta, geraakten we via stoffige zandweggetjes, omringd door cactussen en langs kleine huisjes en veedrijvende vrouwen uiteindelijk bij Benigno.

In tegenstelling tot het terrein rond zijn electriciteitsloze huisje zag zijn 7 hectare grote gaard met tarra, broccoli, sperziebonen en spinazie er netjes uit. Een simpel maar effectief irrigatiesysteem zorgde ervoor dat met het omscheppen van een enkele kluit de juiste bomen en groenten-in-wording voldoende water kregen. Naast de irrigatie, waarover Benigno advies heeft gekregen van Solid, stond er ook een tractor die d.m.v. een microkrediet aangeschaft kon worden. Daarnaast was zijn business ook uitgebreid met kippen (200) en cavia`s (80), beide populaire lokale gerechten. De paar varkentjes en biggetjes maakten het plaatje compleet. Vol trots vertelde de pezige man over de uitbreiding van het bedrijf en dat hij erg tevreden was over hoe de zaken er nu voor staan.

Op de weg terug naar Huanta pikten we 6 schoolkinderen op. Netjes in hun blauwe uniformen gestoken stapten ze verlegen in namen plaats tussen de gringo`s. De vragen van onze kant werden beantwoord met niet veel meer dan een paar zachte woorden of een starende blik. Onder veel belangstelling van hun schoolgenoten werden ze voor de deur van de school afgezet. Wij reden door naar de andere kant van Huanta om daar een veilige lunch nemen i.v.m. de her en der aanwezige `dunne`.

In de middag bezochten we een stuk land van ongeveer 2 hectare groot. Zowel avocado`s als tarra en ook wat papaja wordt hier verbouwd. Het is een goed jaar en de avocado bomen hingen dan ook vol. Een waterreservoir van 10 bij 15 meter zorgde voor de irrigatie in dit droge gebied. Om hier te kunnen komen liepen we 15 minuten tussen cactussen en door droogstaande stroompjes. Een vrouw zat in de schaduw te breien vergezeld door haar 2 varkentjes. Traditioneel gekleed met haar kleurrijke rok, zwarte hoedje en vlechten in haar haren schoot ze hard in de lach bij het zien van de groep buitenlanders met hun camera`s. Maar een foto kon er wel af. 

De medewerkers, een stel wiens neefjes een duik namen in het waterreservoir, lopen elke dag 35 minuten om hier te komen werken. Met advies van Solid over irrigatie en financiën wordt enthousiast gewerkt, hopend op goede seizoenen in dit prachtige, droge berglandschap. Bij het afzetten van de 2 vriendelijke werknemers mochten we ook letterlijk een kijkje nemen in hun keuken. Solid geeft ook advies over simpele en voor ons logische zaken. Effectieve manieren om te koken met minder hout, het ophangen van de pannen zodat er geen vuiligheid in komt en het gescheiden opbergen van verschillende etenswaren. Deze keuken was hier een mooi voorbeeld van.

Na dit kijkje in de keuken vertrokken we weer richting Ayacucho. Brigadier Sanchez hebben we niet meer gezien en de terugreis verliep soepel. Morgen pakken we onze spullen weer in om bij een familie te gaan werken, eten en slapen. Een kijkje in het echte leven van de Peruanen op het Ayacuchaanse platteland.